Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 2017

Ο ιδιαίτερος Γιώργος Γεωργιάδης...

   Ο συνθέτης Γιώργος Γεωργιάδης, γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε στο Ωδείο Αθηνών. Δισκογραφικά έχει μια πλούσια παρουσία, ειδικά την περίοδο 1969-1982, όπου κυκλοφόρησε σίγουρα 12 δίσκους (ίσως και παραπάνω). Στους περισσότερους δίσκους εκτός από την μουσική-ενορχήστρωση, συμμετέχει και στο τραγούδι. Η ιδιαιτερότητα της περίπτωσης του είναι η ποικιλία της δουλειάς του, αφού ξεκίνησε με έναν ελαφρό ποπ-φολκ δίσκο (Δώδεκα βράδυα 1969), συνέχισε με λαϊκό-έντεχνο δίσκο (Πανηγύρι 1971), μεταφέρθηκε στο πολιτικό-κοινωνικό ρεπερτόριο με αρκετούς δίσκους, γύρισε πάλι στο λαϊκό, έκανε ένα πέρασμα από έντεχνο με θρησκευτικό στίχο, και τελείωσε με την συνεργασία του με τον Φλωρινιώτη (Ποίηση και μελωδία 1982)!...Ευέλικτος και δημιουργικός σίγουρα, ταλαντούχος, αλλά δεν κατάφερε να αφήσει σαφές αποτύπωμα στην μουσική ιστορία του τόπου. Εμένα μου αρέσει και θα αναφέρω κάποιες λεπτομέρειες για τους δίσκους του (σε 2 μέρη λόγω ποσότητας).




   Το "Δώδεκα βράδυα" (Minos MSM 110, 1969), είναι "ο σύντομος κύκλος μιας ερωτικής ιστορίας με στιγμές ελπίδας, αγωνίας ή ερημιάς, δώδεκα βράδυα για ένα χωρισμό ή για μια παντοτινή συνάντηση", όπως διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο. Σύνθεση-στίχοι από τον κιθαρίστα Πέτρο Ζέρβα και τον Γιώργο Γεωργιάδη, ενώ στο τραγούδι ακούμε την αέρινη, εύθραυστη φωνή της Λίτσα Σακελλαρίου, που κάνει και τη διαφορά στο δίσκο. Έχει αρκετά στοιχεία του Νέου Κύματος, ειδικά ο ήχος της κιθάρας και η φωνή, αλλά εμπλουτίζεται και με πιο ποπ-φολκ στοιχεία, με αποτέλεσμα που αποζημιώνει τον ακροατή. 
                                                       

  Το 1973, μετά από ένα λαϊκό δίσκο (1971, Πανηγύρι), γράφει μουσική στον δίσκο ¨Το μεγάλο τραγούδι", πάνω σε δώδεκα ψαλμούς του Δαυίδ σε ελεύθερη απόδοση του Νέστορα Μάτσα και Γιάννη Συλλάνταβου (δίδυμο που είχε γράψει και τραγούδια στην Τάμμυ). Οι ψαλμοί πρωτοακούστηκαν στη γιορτή που έγινε στο θέατρο "Κώστα Μουσούρη" για τα 25 χρόνια της ανεξαρτησίας του κράτους του Ισραήλ. Όπως διαβάζουμε στον δίσκο, είναι τραγούδια της αγάπης ,της ειρήνης και των νέων ανθρώπων.


                                (Φώτο Μάτσας, Συλλάνταβος, Γεωργιάδης, Αλεξίου, Σμοκοβίτης)

    Τα τραγούδια ερμηνεύουν, στα πρώτα τους βήματα, η Χάρις Αλεξίου και ο Κώστας Σμοκοβίτης, η ενορχήστρωση του Νίκου Λαβράνου, ενώ ο δίσκος τυπώθηκε στην μικρή εταιρεία της δισκογραφικής Minos, την Standard, με κωδικό ST 2002. Δίσκος κατά βάση λαϊκός (φωνές-μπουζούκι), με την ιδιαιτερότητα όμως του στίχου που είναι βασισμένος πάνω σε ψαλμούς, ενώ κλείνει με ένα ορχηστρικό μοτίβο, που το χρησιμοποίησε και αργότερα ο συνθέτης. 


   Το 1975 περνάει στο πολιτικό-κοινωνικό τραγούδι, με το διπλό δίσκο "Ανοικτή επιστολή στον ατελή κόσμο", στην εταιρεία Polydor. Η ενορχήστρωση και η διεύθυνση της ορχήστρας γίνεται από τον συνθέτη, πάνω σε ποίηση του Κώστα Βάρναλη, Κώστα Μπλαχούρα και Μαρίας Αλιφέρη. Τραγουδά ο συνθέτης και η Ζοζιάν Γαβριηλίδου, ενώ τις απαγγελίες τις αναλαμβάνουν οι ηθοποιοί του Εθνικού Θεάτρου, Δημήτρης Βεάκης και Όλγα Τουρνάκη.


   Ο δίσκος είναι αφιερωμένος στην προσπάθεια για παγκόσμια ειρήνη (το βλέπουμε άλλωστε και στο εξώφυλλο), οι απαγγελίες είναι επιβλητικές, η μουσική ενδιαφέρουσα, στον ρυθμό των πολιτικών δίσκων της εποχής, οι στίχοι ρομαντικοί, ίσως και λίγο αφελείς, αλλά στο ύφος του give peace a chance, που άργησε να έρθει στη χώρα μας λόγω χούντας.


  Μετά το δίσκο της ίδιας χρονιάς (1975), "Καισαριανή", κυκλοφορεί το 1976 δύο δίσκους στην IRA Records. Ο πρώτος δίσκος έχει τίτλο "Κοντά στο τέλος", ο συνθέτης γράφει μουσική πάνω σε στίχους-ποίηση του Νίκου Οικονομίδη, γνωστός ως Παλιός, από την στήλη του στο Ριζοσπάστη. Τραγουδούν Σόφη Χριστοφίδου, Χρυσάνθη Σαμίου, Βάλλια Αποστόλου και Δημήτρης Παπαδημητρίου.
    

   Το εξώφυλλο με το χέρι του ιμπεριαλισμού-φασισμού να έχει αρπάξει την γη και τα αίματα να τρέχουν από τα δάχτυλά του, είναι ενδεικτικό του περιεχομένου του δίσκου, με βασικό του κοινωνικό μήνυμα την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση  για ένα καινούριο κόσμο χωρίς διακρίσεις. Τα τραγούδια σκοπεύουν να αναδείξουν το μότο στις στράτες όλου του κόσμου κάθε λαός αδερφός μου, από τα αδέρφια Βάσκοι και Ισπανοί, στον πικραδερφό από τη Χιλή, στον Άραβα της Παλαιστίνης μέχρι τον σύντροφο Ανγκολέζο...


   Ο δεύτερος του δίσκος την ίδια χρονιά, διπλός, με τίτλο "Να μη ξαναματώση", είναι σε ποίηση του Φώτη Φωτόπουλου, αγωνιστή του ΕΑΜ, που μετά από εξορίες και βασανιστήρια, που του άφησαν μόνιμες πληγές, έφυγε πρόωρα στα 35 του χρόνια το 1961, και του Νίκου Μακρίδη. Ο Γεωργιάδης παίζει κιθάρα, τραγουδά και απαγγέλει, λαμβάνουν μέρος οι γνωστοί ηθοποιοί του Εθνικού Θεάτρου Όλγα Τουρνάκη, Χρήστος Πάρλας, Φάνης Χηνάς, Όλγα Πολίτου καθώς και οι Τάσος Γεωργόπουλος και Λία Μανουσάκη, ενώ ένα τραγούδι ερμηνεύει ο Δημήτρης Γκέκας.


     Οι απαγγελίες των ηθοποιών συνοδεύονται από απαλή μουσική, εναλλάσσονται με τα τραγούδια, και δίνουν μια ξεχωριστή μορφή στον δίσκο. Η ποίηση του Φωτόπουλου αντλεί από την εθνική αντίσταση και τους χαμένους αγωνιστές στην μάχη για ειρήνη. Θέλει να διασώσει τις φωνές αυτών και να τις ενώσει με τις φωνές των νέων, των επόμενων γενιών, στον διαρκή αγώνα για ένα κόσμο καλύτερο.

 Ο τελευταίος δίσκος του πρώτου μέρους, κυκλοφόρησε από την Dora Records, λογικά μεταξύ 1976-1978, με τίτλο "Χαμένοι δρόμοι". Στον δίσκο τραγουδά ο συνθέτης και η Μαρίνα Εμμανουήλ. Δίσκος λαϊκός, τα τραγούδια που ερμηνεύει η Εμμανουήλ ξεχωρίζουν (Ψιχάλες, Ένας λεβέντης, Εξήγηση), φωνή ωραία, ζεστή, δεν βρίσκω αν έχει ηχογραφήσει κάτι άλλο ή αν έχει συμμετοχή σε κάποιον άλλο δίσκο...